Ακτίνα: Κλειστό
Ακτίνα:
km Set radius for geolocation
Αναζήτηση

Αμφισβήτηση διαιτητικών αποφάσεων & αίτηση απομάκρυνσης διαιτητή στη διεθνή εμπορική διαιτησία

Αμφισβήτηση διαιτητικών αποφάσεων & αίτηση απομάκρυνσης διαιτητή στη διεθνή εμπορική διαιτησία
Εμπορική Διαιτησία

Αμφισβήτηση διαιτητικών αποφάσεων & αίτηση απομάκρυνσης διαιτητή στη διεθνή εμπορική διαιτησία

Από τον Βασίλη Αποστολόπουλο, Δικηγόρο, LLM.

Τα τελευταία 50 χρόνια η Διεθνής Εμπορική Διαιτησία έχει εξελιχθεί στην πρωταρχική μέθοδο επίλυσης εμπορικών διαφορών που εμπεριέχουν ένα διεθνές στοιχείο/σύνδεση, παρά τον αρχικό σκεπτικισμό με τον οποίο ιστορικά αντιμετωπίστηκε.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά δικαστήρια, η Διεθνής Εμπορική Διαιτησία συνιστά έναν εναλλακτικό εξωδικαστικό ιδιωτικό τρόπο επίλυσης των διαφορών που προκύπτουν από τις εμπορικές συμβάσεις μεταξύ των μερών, που βρίσκονται σε διαφορετικά μέρη του κόσμου.

Στηρίζεται ακριβώς στην έγκυρη συμφωνία των μερών για την προσφυγή στη διαιτησία, η οποία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Διεθνούς Εμπορικής Διαιτησίας. Άνευ μιας έγκυρης, συναινετικής φύσεως, συμφωνίας, η οποία να ορίζει την προσφυγή στις διαιτητικές διαδικασίες σε περίπτωση διαφοράς, τα μέρη δεν υποχρεούνται να προσφύγουν σε αυτήν. Συνεπώς, τα δικαστήρια δύνανται να επιβάλλουν διαιτητικές διαδικασίες μόνο στην περίπτωση που και τα δύο μέρη συναινούν σε μια έγκυρη συμφωνία που να ορίζει τη διαιτησία ως τη μέθοδο επίλυσης τυχόν διαφορών.
Είναι αξιοσημείωτο ότι, το Λονδίνο, εδώ και δεκαετίες, διατηρεί τη φήμη ηγετικού διαιτητικού κέντρου σε διεθνές επίπεδο, αφού πολλές διεθνείς συμβάσεις ενσωματώνουν ως όρο επίλυσης τυχόν μελλοντικών διαφορών την προσφυγή στη διαιτησία στο Λονδίνο.

Όσον αφορά δε το Αγγλικό εσωτερικό δίκαιο, τα δικαστήρια πολλές φορές καλούνται να αναγνωρίσουν και να εφαρμόσουν, με τη μορφή δικαστικής απόφασης Αγγλικού Δικαστηρίου, διαιτητικές αποφάσεις του εξωτερικού.Μεταξύ των διαφόρων διεθνών συμβάσεων που εξυπηρετούν το σκοπό ενός ενιαίου μηχανισμού εφαρμογής διαιτητικών αποφάσεων που εκδόθηκαν σε χώρες διαφορετικές από αυτές στις οποίες επιδιώκεται η αναγνώριση και εφαρμογή τους, είναι η Σύμβαση της Νέα Υόρκης 1958. Η τελευταία διαπραγματεύθηκε στο πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών και ενσωματώθηκε από περισσότερα από 140 κράτη στο εθνικό τους δίκαιο, συμπεριλαμβανομένων και των 27 κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Σύμβαση της Νέας Υόρκης παρέχει ένα ισχυρό, ενιαίο μηχανισμό αναγνώρισης και εφαρμογής ξένων διαιτητικών αποφάσεων, υποχρεώνοντας τα κράτη που έχουν προσχωρήσει σε αυτήν να τις αναγνωρίζουν ως δεσμευτικές και να τις εφαρμόζουν, αρκεί να ικανοποιείται η βασική προϋπόθεση που θέτει η ανωτέρω Σύμβαση, δηλαδή τα μέρη να έχουν «γραπτώς» συμφωνήσει την διαιτησία ως τον τρόπο επίλυσης τυχόν διαφορών.
Αναμφισβήτητα, σκοπός της διαιτησίας είναι η παροχή ενός επαρκούς, αποτελεσματικού και αξιόπιστου εναλλακτικού, συναινετικής φύσεως, τρόπου επίλυσης διαφορών που εξοικονομεί χρόνο και χρήματα και εμπνέει εμπιστοσύνη στα μέρη που επιλέγουν να προσφύγουν σε αυτήν, παρέχοντας δεσμευτικές και οριστικές αποφάσεις.

Ωστόσο, στην εσωτερική Αγγλική νομοθεσία που αφορά τη διαιτησία και, συγκεκριμένα, στο πιο πρόσφατο σχετικό θέσπισμα/νομοθέτημα του 1996, παρατηρούμε ότι ο νομοθέτης σε αρκετές περιπτώσεις παρέχει τη δυνατότητα στα ηττηθέντα μέρη να αμφισβητήσουν την εγκυρότητα των διαιτητικών αποφάσεων με αίτηση στα αρμόδια δικαστήρια που στηρίζεται:
είτε σε λόγους έλλειψης δικαιοδοσίας της διαιτητικής επιτροπής, είτε σε λόγους διαδικαστικής αντικανονικότητας που επηρεάζει τις διαδικασίες, την επιτροπή και την απόφαση και η οποία, το δικαστήριο θεωρεί ότι, θα προκαλέσει ουσιαστική αδικία στα συμφέροντα του αιτούντος, είτε, τέλος, σε ουσιώδεις λόγους εξαιτίας της εσφαλμένης εφαρμογής του νόμου από τη διαιτητική επιτροπή.

Παρέχει, επίσης, στα μέρη, κατά τη διάρκεια των διαιτητικών διαδικασιών, τη δυνατότητα να υποβάλλουν αίτηση στα δικαστήρια αιτώντας την απομάκρυνση εκ της διαιτητικής επιτροπής ενός εκ των διαιτητών, σε περίπτωση δικαιολογημένων αμφιβολιών ως προς την αμεροληψία του, η οποία δύναται να προκαλέσει ουσιαστική αδικία στα συμφέροντα του αιτούντος.
Σκοπός της συγκεκριμένης μελέτης είναι να αναλύσει τις παραπάνω δυνατότητες που παρέχει το σχετικό Αγγλικό νομοθέτημα του 1996 στα μέρη, καθώς και να διερευνήσει αν οι δυνατότητες αυτές μπορούν να επηρεάσουν αρνητικά το χαρακτήρα της διαιτησίας ως μία αξιόπιστη μέθοδο επίλυσης διαφορών που αποσκοπεί στην οριστικότητα των αποφάσεών της.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.

Ερωτήσεις, Απορίες